Το Άσυλο

                                              Tου Τσίμα Ε. Αλέξανδρου

                                                                        Φοιτητής

Και να λοιπόν που φτάσαμε να συζητάμε για πολλοστή φορά, το ίδιο ζήτημα. Να καταργηθεί το Πανεπιστημιακό Άσυλο ή όχι. Και αυτήν τη φορά βλέπουμε ο λεγόμενος κοινωνικός αυτοματισμός να έχει κάνει τη δουλειά του μια χαρά, καθώς πολλοί είναι αυτοί που ορθά κοφτά και με ελαφρά τη καρδία πλέον χαλαλίζουν μια ακόμα κατάκτηση της κοινωνίας μας, για την εξασφάλιση(;) της εύρυθμης λειτουργίας των Εκπαιδευτικών μας Ιδρυμάτων και της πάταξης της εγκληματικότητας που «φωλιάζει» μέσα τους. Και αυτό, γιατί εξελίσσεται ο κόσμος βρε αδερφέ, προοδεύει. Το άσυλο είναι πλέον αναχρονιστικό κατάλοιπο. Άσχετο βέβαια αν αυτή η εξελικτική πορεία της προόδου αποδεικνύεται απλά άλλη μια φαντασίωση του δυτικού πολιτισμού, αφού όπως περίτρανα βλέπουμε ο κόσμος μπορεί να βαδίσει και προς τα πίσω αντί μόνο μπροστά. Άσχετο αν ζούμε τον δικό μας μεσαίωνα εν έτη 2011, άσχετο αν τα έχουμε τόσο πολύ χαμένα, που δεν ξέρουμε πώς να αντιδράσουμε.

Το έχουμε ακούσει εξάλλου και πλέον το ξέρουμε από πρώτο χέρι πως ο Καπιταλισμός είναι πολύ πιο έξυπνος απ’ ότι ήταν την εποχή του Μάρξ και του Έινγκελς ή της Οκτωβριανής Επανάστασης. Μας έχει βάλει όλους στο ίδιο καζάνι, δεν υπάρχουν πλέον αυτές οι ευδιάκριτες διαχωριστικές γραμμές που κατέτασσαν τον καθένα μας σε μια τάξη, δημιουργώντας αυτόματα και την τάξη την οποία αντιμαχόμαστε. Μας έχουν δώσει και ένα ξεροκόμματο να μας κλείσουν το στόμα ή ένα πολύ ωραίο δανειάκι να μας κυνηγάει από πίσω μια ζωή και άντε μετά να βρεις χρόνο, τρόπο, καθαρό μυαλό να σκεφτείς τι στο καλό συμβαίνει γύρω σου. Ε και μιας κάθε λίγο και λιγάκι για ότι συμβαίνει έχουν καταλήξει ότι φταίει το Άσυλο, ας πάει στα κομμάτια. Με αυτό θα ασχολούμαστε συνέχεια; Έχουμε και με άλλα πράγματα να καταπιαστούμε.

Με άλλα λόγια, έχουμε βρει το εξιλαστήριο θύμα μας, τον αποδιοπομπαίο τράγο, όπως θέλετε πείτε το, που μας προκαλεί όλα τα δεινά. Όλα τα άλλα είναι τόσο μαγευτικά στα Ελληνικά Πανεπιστήμια, που το μόνο το οποίο είναι άξιο αναφοράς είναι το άσυλο και φυσικά η κατάργηση του. Το ότι οι φοιτητές δεν βρίσκουν το κίνητρο να πατάνε στα μαθήματα, το ότι τα φροντιστήρια και οι προς πώληση εργασίες και διπλωματικές πάνε και έρχονται, το ότι το κλίμα είναι ΑΡΡΩΣΤΟ στους διαδρόμους και τα φουαγιέ όπου στήνουν την πραμάτεια τους και επιδίδονται στο δικό τους ξεχωριστό αγώνα οι φοιτητικές παρατάξεις, το ότι οι φοιτητές απέχουν συνειδητά από τις εκλογές τους, το ότι οι καθηγητές «συναλλάσσονται» κάτω από το τραπέζι με φοιτητές, το ότι οι υλικοτεχνικές υποδομές υπάρχουν οι στοιχειώδεις και αυτές όχι παντού, το ότι η προσωπικότητα μας, η επιστημονική μας ιδιότητα, τα πτυχία μας απαξιώνονται μέρα με την ημέρα, αυτά όπως και άλλα πολλά δεν ενδιαφέρουν καθόλου την κοινωνία μας; Αυτή η συστηματική και μεθοδευμένη απαξίωση δεν ανησυχεί κανέναν;

Με το γεγονός ότι πρέπει να αλλάξουν πολλά πράγματα στον χώρο της εκπαίδευσης, δεν νομίζω να διαφωνεί κανείς. Βασικά χρειάζεται να αλλάξουν τόσα πράγματα, που το άσυλο δεν θα έπρεπε να είναι καν στα θέματα της ημερήσιας διάταξης. Αλλά ως γνωστόν, πάντοτε έχουμε την τάση να διαλέγουμε την εύκολη αλλά όχι πάντα ανώδυνη οδό της καταστολής, απεμπολώντας έτσι κατακτήσεις που για κάποιους άξιζαν παραπάνω και απ’ την ίδια τους τη ζωή. Για μια φορά τουλάχιστον, ας μην κρύψουμε τα προβλήματα κάτω από το χαλί και ας ασχοληθούμε σοβαρά με την παιδεία μας.

Και λέγοντας να ασχοληθούμε, δεν εννοώ να αφήσουμε τις πολλές στρεβλώσεις που συναντούμε και να ορμήσουμε στα πράγματα που για τον λεγόμενο προοδευμένο δυτικό κόσμο, απλά δεν υπάρχουν. Δωρεάν βιβλία, δωρεάν σίτιση, φοίτηση χωρίς δίδακτρα. Το ότι εμείς τα έχουμε, μήπως και αυτό είναι αναχρονισμός; Λέω εγώ τώρα. Μήπως να βάλουμε και εδώ το επίσημο γιούφτικο κοστούμι μας και να δεχτούμε τον εξευρωπαϊσμό όπως έχουμε κάνει ή προσπαθούμε να κάνουμε με νύχια και με δόντια σε κάθε πτυχή της ζωής μας; Αντί να εκμεταλλευτούμε τα τυχόν πλεονεκτήματα μας προς το καλύτερο και να απογειώσουμε την εκπαίδευση μας. Και δυστυχώς, η απάντηση εδώ δεν είναι η προφανής για όλους.

Στην άρση του ασύλου δεν θα μπορούσε να μην πρωτοστατήσει φυσικά η δεξιά πολυκατοικία, που με πρόταση νομοθετικού περιεχομένου, ζητά την κατάργηση του ασύλου. Ίσως θα ήταν προτιμότερο όμως, κυρίως ο παλιότερος ένοικος του συγκροτήματος, να συμμαζέψει την φοιτητική του νεολαία που λυμαίνεται κυριολεκτικά τις σχολές λες και είναι αμπελοχώραφά της, καθορίζοντας σε πάρα πολλές από αυτές το ποιοι θα είναι οι εκλεκτοί που θα περάσουν μαθήματα, θα πάρουν πτυχίο, θα γίνουν δεκτοί σε μεταπτυχιακά. Εκμεταλλευόμενοι φυσικά αυτό το σαθρό, πελατειακό σύστημα που έχει στηθεί και στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση. Μετέπειτα, ίσως μας έπειθε ότι η ίδια νοιάζεται πραγματικά για την Δημόσια Εκπαίδευση και τα Πανεπιστήμια μας.

Το συμπέρασμα λοιπόν είναι ένα, ειδικό και γενικό. Πως η Δημόσια Δωρεάν Ελληνική Παιδία, για όσους βλέπουμε τα πράγματα και εκ των έσω, έχει τόσα προβλήματα με τα οποία θα έπρεπε να ασχολούμαστε επί της ουσίας, αν θέλουμε να λέγεται Δημόσια και τα επόμενα χρόνια, αλλά και να αλλάξουν αυτά που πραγματικά μας πονάνε, που η κουβέντα περί κατάργησης του ασύλου είναι τουλάχιστον αποπροσανατολιστική, αν όχι τρομακτική, σαν ιδέα αλλά και από άποψη συμβολισμού. Και αυτό γιατί τα Πανεπιστήμια ανά την υφήλιο, είναι ο καθρέπτης της εκάστοτε κοινωνίας, ο πυρήνας της εξέλιξης και της προόδου της, όπου δεν χωράνε ούτε κρατικοί σμπίροι και καταστολείς, αλλά ούτε και dealers με κακοποιούς του κοινού ποινικού δικαίου. Και όσο δεν ξεφεύγουμε από το δίλημμα, ποιο από τα δύο είναι το προτιμότερο, το μέλλον μας θα συνεχίζει να προβλέπεται δυσοίωνο.